Iets met een master

Afgelopen zomer heb ik mijn bachelor in taal- en cultuurstudies afgerond, wat resulteerde in een diploma-uitreiking in een heel oud gebouw van Utrecht, waar normaal gesproken lang niet iedereen mag komen. Op mijn diploma staat de tekst zowel in het Nederlands, Engels als Latijn en bij het diploma hoorde een koker om hem in te stoppen, en een luxe pen van de universiteit. Heb ik vrij weinig aan natuurlijk, maar toch leuk.

Toch is de universiteit lang niet zo formeel als dit nu allemaal klinkt. Een logisch vervolg op mijn bachelor was de master Interculturele Communicatie, tot nu toe een erg interessante master met docenten en studenten van over de hele wereld. De docenten denken heel erg mee en zijn heel relaxed met deadlines. Als je iets niet op tijd in kunt leveren, doe je het gewoon een paar dagen later. En als je de leeslast voor die week te zwaar vindt, dan laat je één artikel maar zitten. Behalve die ene docent uit België. Die trapt daar dan weer niet in. Ze verwacht, wat natuurlijk ook logisch is op de universiteit, een grote mate van zelfredzaamheid van de studenten. Nou wil ik hiermee niet zeggen dat het hierbij belangrijk is dat ze uit België komt. We hebben wel meer docenten uit België. Maar laatst kwam ze de klas binnen, zei zachtjes "hallo" en startte haar presentatie op. Wij als studenten kletsten ondertussen nog rustig door over het weekend, waarna de docent op luide toon zei: "hallo, we gaan beginnen hoor, ik wordt niet graag genegeerd." Volgens een kennis van mij is dit dus wel een cultureel ding, maar zo moeten we volgens de theorie dus nou juist niet denken. Een belangrijke boodschap die we binnen de master mee krijgen is dat je niet alles kunt verklaren op basis van cultuur. En dat is ook juist hetgeen waarover we leren adviseren naar organisaties toe.

Nog iets grappigs. Een bekende Nederlandse Sociaal psycholoog die regelmatig aan bod komt tijdens colleges en in de artikelen die we moeten lezen was Geert Hofstede. Hij heeft een heel bekend onderzoek gedaan, waarin hij heel veel culturen heeft vergeleken op een aantal aspecten. Een Amerikaanse docent van ons zei tijdens een hoorcollege per ongeluk dat Hofstede een Duitser was, waarna protest vanuit de Nederlandse studenten losbarstte. Dit zegt dus zoveel. Enerzijds ligt het wellicht gevoelig voor Nederlanders dat zo'n bekend iemand als Hofstede ons een beetje wordt afgenomen, anderzijds is het denk ik minder waarschijnlijk dat een Nederlandse docent deze fout zou maken en is het verschil tussen Nederland en Duitsland voor iemand uit de VS wellicht minder groot dan voor ons.

Ik kijk uit naar het vervolg van mijn master en ik hoop dat ik, tijdens de buitenlandse stage die ik wil gaan doen, niet dezelfde fouten zal maken.