Mijn laatste dag in Brno

Vandaag is mijn laatste dag in Brno. Het einde van een bijzondere ervaring is bijna aangebroken. Van mijn stagebegeleiders en collega's kreeg ik al berichtjes om me te bedanken en met complimenten over mijn werk. Veel herinneringen komen naar boven aan vorig jaar, toen ik Brno verliet na de summer school die ik daar gedaan heb en aan alle bijzondere mensen die ik daar ontmoet heb. Met sommigen daarvan heb ik nog steeds contact en ik heb in Brno ook geluncht met twee oud-docenten van de summer school.

Daarnaast heb ik in Brno ook een aantal andere goede vrienden gemaakt. Mijn beste vriendin hier in Brno is natuurlijk Zuzana, die ik al kende voordat mijn avontuur in Brno begon en die mij naar zoveel leuke cafeetjes en andere leuke plekjes in de stad heeft gebracht. We hebben een leuke tijd gehad en ik ben blij dat ze ervoor gezorgd heeft dat de muren van mijn appartement niet op mij af kwamen. Ik hoop dat ze snel een keer naar Nederland komt.

Maar deze post gaat ook over twee andere vrienden, Honza en Tomas. Ik ontmoette ze door puur toeval, door iets dat, als het op dat moment aan mij had gelegen, niet had moeten gebeuren. Ik wilde naar een meeting voor internationals in Brno gaan, maar door een misverstand was ik een uur te vroeg in Schrott, het café waar de meeting plaats zou vinden. Zucht, wat nu, dacht ik. Een paar mensen vroegen me of ik bij hen aan tafel wilde zitten. Dat deed ik Een paar van de mannen in het gezelschap bleken de bierbrouwers te zijn die het bier voor het café brouwden en we raakten in gesprek over bier. Toen ik een tijdje later een serie artikelen schreef over mensen met speciale hobby's, leek het me toch wel heel cool om deze bierbrouwers te interviewen. Ik stuurde een bericht en ze stonden er gelukkig voor open, dus een tweede ontmoeting in café  Schrott volgde, en later een derde, vierde, vijfde en zesde. En het bier bleek toch wel heel speciaal te zijn. Zo was er bier dat naar sinaasappelsap smaakt, en een zuurbiertje dat niet echt heel zuur is, maar meer verfrissend. Allemaal met een eigen verhaal erbij, over waar het vandaan kwam en welke speciale ingrediënten erin zitten.

Vaak als ik in Schrott kwam, soms alleen, soms vergezeld door mijn vriend, maakte ik een praatje met de bierbrouwers, en dat was altijd gezellig. Niet heel diepgaand, gewoon lekker ouwehoeren over bier, eten en reizen. Vorige week bijvoorbeeld, toen ik erheen ging met het idee dat het misschien de laatste keer zou zijn, hadden we een leuke avond en overtuigden een paar mensen me om de week daarna toch echt terug te komen om een paar nieuwe biertjes te proeven. Dat wilde ik natuurlijk graag en dus ging ik vrijdag weer naar Schrott. En ik moet zeggen, het was één groot feest. Veel vrienden van vrienden van de bierbrouwers waren er en ik kreeg het advies om diverse biertjes te proeven, afgewisseld met wat Tsjechische zinnen die ik toch echt wel moest leren, zoals: "ik heb dorst, geef me bier," waarvan ik de Tsjechische vertaling inmiddels alweer vergeten ben..

Nou ja, ik dacht dat het dus allemaal niet zo diepgaand was, we zijn tenslotte heel verschillend. Maar toen ik zei dat het voor mij tijd was om te vertrekken, schudden veel van de vrienden me de hand en zeiden ze dat ze hoopten me weer te ontmoeten. Honza en Tomas gaven me nog wat blikjes bier mee, begeleidden me naar de uitgang en wachtten tot mijn uber kwam. Ze zeiden dat ze graag een keer naar Nederland zouden komen en we spraken af elkaar te schrijven wanneer we in elkaars buurt zijn om een afspraak te maken.

Ik ben dankbaar dat ik in Brno zoveel verschillende mensen heb ontmoet en dat ik een leuke tijd heb gehad, ondanks dat er ook tegenvallers waren en mijn stage niet altijd ging zoals verwacht. Vanavond stap ik weer in de Flixbus om de, niet bepaald comfortabele, reis terug te maken naar Nederland.